هرچند ما مترجمان ادبی به چشم دنیای بیرون نامرئی هستیم، اما در اجتماع صمیمی و دربستۀ خودمان دربارۀ خیلی چیزها صحبت می‌کنیم. مثلاً یکی از موضوع‌های مهمی که اخیراً خیلی دربارۀ آن صحبت می‌کنیم نقد و بررسی آثارمان ازسوی منتقدهاست. حالا که منتقدها متوجه شده‌اند ما وجود داریم، از تحسین و صدالبته نقدشان ‌بهره‌مند شده‌ایم. بنابراین دیدم بد نیست که از دیگر مترجمان ادبی بپرسم که هدفشان از ترجمۀ ادبی چیست و ترجمۀ ادبی را براساس کدام معیارها ارزیابی می‌کنند. پاسخ‌ها امیدوارکننده بود.

تشخیص ترجمۀ بد راحت است. ترجمۀ بد مثل لباس‌ کج‌ومعوجی است که خیاطش هنگام بریدن پارچۀ آن مست بوده است. ترجمۀ بد ترجمه‌ای است که مترجم آن را بد فهمیده یا بد تفسیر کرده‌ است، ترجمه‌ای است که تمام فردانیت در آن از بین رفته است. اما ترجمۀ خوب کدام است؟ چه موقع به خودمان می‌گوییم آفرین، به این می‌گویند ترجمه! جدای از سلاست و روانی، در ترجمه به دنبال چه هستیم؟