ترجمه ذاتاً، ازجهات متعدّد و، به درجات متفاوت از «نازل» تا «اعلی»، مستقلّ از اصل اثر است. برحسب همین خصلت، امانت در آن، هرچند ضروری است، مفاهیم گوناگون می‌یابد. پیش‌از هرچیز شایسته است بر این معنی تأکید شود که مترجم نوعاً، به خلاف مشهور نباید خائن شمرده شود به این دلیل که تعهّدی در به‌اصطلاح «وفاداری» به اصل را بر ذمّه نگرفته است. «خیانت» یا درست‌تر بگوییم، «بی‌وفایی» در حالتی مصداق پیدا می‌کند که تعهّد «وفاداری» در کار باشد. لذا در نبود چنین تعهّدی اصولاً منفی است. از این هم قاطع‌تر، همچنان که خواهیم دید، هرگاه «امانت»، یا «وفاداری» به معنای مطابقت یا تناظر تامّ اثر مقصد با اثر مبدأ گرفته شود، در ترجمه، بی‌کفایت و، ناشیانه و مردود است. چنین به‌اصطلاح «امانتی» -با توجه به استقلال ترجمه از اصل اثر به‌جهات متعدّد و متفاوت- چون نیک بنگریم، نفی امانت است.