در پژوهش‌های معاصر در زمینۀ ترجمه مکرر به نظریه‌ای برمی‌خوریم که مترجمان ادبی را مؤلف ترجمه‌هایشان می‌شناسد. نظریه‌پردازان بسیاری دربارۀ این نظریه،که در این مقاله از آن با عنوان «مترجم در مقام مؤلف» یاد خواهیم کرد، به‌صورت سلبی و ایجابی اظهارنظر کرده‌اند. در این مقاله، در چارچوب فلسفه تحلیلی هنر، به تحلیل نظریه‌های موجود دربارۀ ماهیت تألیف و ماهیت اثر ادبی می‌پردازم. دیدگاه من دربارۀ نظریۀ «مترجم در مقام مؤلف» با هر دو دیدگاه رایج در این  زمینه متفاوت است. به اعتقاد من، مترجم را می‌توان مؤلف نامید ولی مؤلف نه به آن معنی که طرفداران نظریۀ «مترجم در مقام مؤلف» به آن معتقدند. مترجمان اثر ادبی در معنی اصیل آن تألیف نمی‌کنند؛ بلکه آنها مؤلف آثاری ادبی هستند که بازنمایی مقید آثار ادبی اصیل می‌باشند.