نمیدانم نخستین شعر را چه کسی از یک زبان به زبان دیگر ترجمه کرده است و نمی دانم او نیز مانند من خود را به نوعی موظف می دانسته برای مخاطب توضیح دهد که چرا برای ترجمه شعر به شعر، آن هم ضرورتا شعر دارای وزن دلائل نسبتا معقولی هم می توان ذکر کرد. مثلا این که گفته شود: رسالت اصلی مترجم متن ادبی فراتر از انتقال معنای صرف است و هنر او در انتقال جنبه های دیگر متن اصلی از جمله س بک، لحن، فضا، فرم و نظایر این مولفه ها خودنمایی می کند که نقش هر کدام در شکل گیری معنای اولیه قابل تامل و بررسی است البته اگر مترجم ادعای هنرمندی نیز داشته باشد. می توان در دفاع از قند فارسی و برای به رخ کشیدن ظرفیت های کم نظیر این زبان مدعی شد که مترجمی که تن به سختی ترجمه شعر به شعر نمی دهد یا از میدان کارزار تعامل دو زبان سربلند بیرون نمی آید، به حد کافی سوار بر توانایی های زبان مادری خود نیست و به عبارتی در منازعه همیشگی توزیع قدرت بین نویسنده و مترجم کم می آورد.