کتاب بیگانه را در دهه شصت میلادی وقتی در پاریس درس می خواندم، خواندم. مفتون آن شدم و مفتون ماندم. کتاب، چندین بار به فارسی ترجمه شده است، ترجمه دو نفره، ترجمه یک نفره و ترجمه های بسیاری از روی آن ترجمه های یک نفره و دو نفره! اما با این وجود همیشه دلم می خواست آن را من هم ترجمه کنم. که کردم. شاید با ترجمه کردن آن می خواستم ساعات بیشتری را با آن بگذرانم، با خواندن دقیق تر آن، آن را بیشتر بفهمم و لحظاتش را لحظات سراسر ناب اش را بیشتر حس کنم. فکر می کردم هنوز مانده خیلی مانده تا عمق آن را کاملا درک کنم. اما با ترجمه را شروع کردم، از همان صفحه اول متوجه شدم که دست به کار سختی زده ام. از بس ساده بود سخت بود. سخت بود چون ساده و آسان بود. سخت بود چون شخصیت کتاب آنقدر معمولی بود که خاص شده بود. خاص تر از شخصیت های هر کتاب دیگری باید می توانستم این صفا و صمیمیت و معمولی بودن را در بیاورم. باید این خاص بودن و این ساده بودن در می آمد. ناشر پیشنهاد کرده بود که نوشته هایی در مورد کتاب پیدا کنم و به عنوان مقدمه در کتاب بیاورم. پیشنهاد بسیار خوبی بود. خواننده هر چه به زیر و بمهای کتاب آشناتر شود، کتاب را بهتر درک می کند و بیشتر می تواند لذت ببرد. پس شروع کردم به تحقیق و در نهایت کتابی پیدا کردم که مجموعه ای بود از نوشته ها، نقدها و مقالاتی درباره بیگانه. در ابتدای شروع ترجمه ام بود که این کتاب را پیدا کردم. پس ترجمه را کنار گذاشتم و کتاب را دو بار پیاپی خواندم. چقدر این نوشته ها به درک من از “بیگانه” کمک کردند. چند مقاله مهم تر را ترجمه کردم و حالا فکر می کنم شاید می بایست همه نوشته ها را در کتاب می آوردم.