بحث درباره انتخاب زبان مناسب برای متون قدیمی یا متونی با موضوع مربوط به دوران قدیم) از دیر باز میان مترجمان ادبی مطرح بوده است. در این باره بطور کلی دوعقیده را می توان از هم باز شناخت:

گروهی عقیده دارند مترجم که اهل این زمانه است برای مردم این زمانه ترجمه می کند و لاجرم باید هر متنی، از جمله متون قدیمی را هم به زبان فارسی امروزی برگرداند چون مخاطبان او به این زبان می گویند و می نویسند و این زبان را به آسانی در می یابند. گروهی دیگر بر این عقیده اند که زبان ترجمه ا در متون قدیمی با توجه به زمان و فضا و حال و هوا و ماهیت شخصیت ها و رویدادها باید زبانی متفاوت با زبان امروزی باشد. بدیهی است که منظور این گروه آن نیست که ما مثلا برای ترجمه تراژدی های یونانی که متعلق به دو هزار و پانصد سال پیش است، به سراغ زبان فارسی همزمان با این نوشته ها برویم. این کار نه میسر است و نه مناسب و در واقع گزینش چنان زبانی نفی اولین هدف ترجمه است چون ما متنی را از زبانی که مخاطب با آن آشنا نیست به زبانی دیگر که باز برای او ناشناخته است بر می گردانیم. و این سودی به همزبانان ما نمی رساند. استفاده از واژه های مترو کی که در این هزار سال به ندرت مورد استفاده بوده و بیشتر به زبان باستان تعلق دارد ترجمه را از دسترس خوانندگان امروزی دور می کند. پس باید راه دیگری بجوییم.