یکی از توصیه‌های مؤکّد نظریه‌پردازان ترجمه، بیشتر، و فعالان عرصهٔ ترجمه، کمتر، این است که به‌هنگام نقل محتوای متنی از زبانی به زبان دیگر مواظب سبک نگارش آن باشید. ترجمهٔ شما باید همان سبک و سیاق را داشته باشد که متن اصلی دارد. بعضی تا آنجا پیش می‌روند که مسامحه در این عمل را یکی از مصادیق خیانت به اصل امانت‌داری در ترجمه می‌دانند. واقعاً سبکی که این اندازه برای آن نگرانی وجود دارد چیست و اجزای سازندهٔ آن کدام است؟ آیا سبک (الف) حاصل تأثیرات منحصراً زبانی یعنی جنبه‌های آوایی، واژگانی و نحوی متن است، یا (ب) به نوع و طبیعت محتوای متن مربوط می‌شود، یا (ج) هم‌نهاد یا ترکیبی از این دو است؟