یکی از توصیه های مؤكد نظریه پردازان ترجمه، بیشتر، و فعالان عرصه ترجمه، کمتر، این است که به هنگام نقل محتوای متنی از زبانی به زبان دیگر مواظب سبک نگارش آن باشید. ترجمه شما باید همان سبک و سیاق را داشته باشد که متن اصلی دارد. بعضی تا آنجا پیش می روند که مسامحه در این عمل را یکی از مصادیق خیانت به اصل امانت داری در ترجمه می دانند. واقعا سبکی که این اندازه برای آن نگرانی وجود دارد چیست و اجزای سازنده آن کدام است؟ آیا سبک (الف) حاصل تأثيرات منحصرا زبانی یعنی جنبه های آوایی، واژگانی و نحوی متن است، یا (ب) به نوع و طبیعت محتوای متن مربوط می شود، با (ج) همنهاد یا ترکیبی از این دو است؟