هر چه بیشتر درباره برخی ترجمه ها و حتی بسیاری از آثار تالیفی تأمل می کنم درستی عقیده ای که از دیر باز داشته ام بر ما روشن تر می شود و آن ضرورت مکالمه فارسی است. در اینجا روی سخن تنها با دانشجویان و بطور کلی جوانان دارم که سودای نویسندگی یا مترجمی در سر دارند و باید از هم اکنون برای این سفر دور و دراز و دشوار و البته جذاب و پر ماجرا زاد راهی فراهم آرند. به تجربه دریافته ام که چه در ترجمه های چاپ شده و چه در ترجمه های دانشجویان بسیاری از مواردی که ضعف ترجمه شمرده می شود. در واقع ناشی از ندانستن زبان فارسی و خامدستی در استفاده از این زبان است. اگر مترجمی در برابر اندک پیچیدگی و دشواری در زبان مبدأ خود را می بازد و چنان متهور این زبان می شود که منطق و قواعد زبان فارسی را از یاد می برد و کلمات و جملاتی می نویسد که به هیچ روی فارسی شمرده نمی شود، اگر مترجمی در توصیف احوال و رفتار انسانی گرفتار کمبود و ارگان می شود و گاه به جای یک واژه رسا و کار ساز جمله ای طولانی و بی در و پیکر بر کاغذ می آورد، اگر مترجمی در توصیف صحنه های طبیعت و پدیده های طبیعی چندان بی ذوقي نشان می دهند که تمام تلاش نویسنده را نقش بر اب می کند و اگر مترجمی بسیار ایرادهای دیگر دارد…