زبان فارسی که امروز در ایران، افغانستان و بخش‌هایی از آسیای مرکزی صحبت می‌شود یکی از اجزاء شاخهٔ هند و آریایی خانوادهٔ هند و اروپایی‌زبان‌ها، و دنبالهٔ مستقیم فارسی باستان و میانه است. افزون بر هزار سال، این زبان وسیلهٔ عمدهٔ گفتار روزانه و همچنین زبان علم، هنر و ادبیات در سرزمین ایران بوده است. پیش‌از سلطهٔ استعمار، فارسی‌ زبان تشکیلات دولتی، قضاء، و فرهنگ در شبه قارهٔ هند نیز بود. در زمان‌های مختلف طی اعصار گذشته، فارسی در بخش‌هایی از قفقاز و در دربارهای عثمانیان زبان ادبیات بوده است. درحال‌حاضر، همهٔ ایرانیان و تاجیکان، و اکثریتی از افغانان این زبان را به کار می‌برند. همچنین به دنبال انقلاب ۱۳۵۷ ایران، جنگ داخلی در افغانستان، و فروپاشی اتحاد شوروی، فارسی تدریجاً به‌صورت زبان جمعیت عظیم – و درحال‌ رشدی – از مهاجران فارسی‌زبان در میان ملل دیگر درآمده است.