از آغاز نهضت مشروطیت به این سو، جامعهٔ ادبی و تحقیقی توجه فراوانی به احیا و نشر و معرفی نه‌تنها ادبیات سنتی فارسی نو بلکه متون پارسی میانه و اوستایی و پارسی باستان نشان داده است. به‌ویژه در عرصهٔ ادب فارسی، علاوه‌بر نشر تصحیح انتقادی شماری از آثار منظوم و منثور مهم، تحقیقات باارزشی، به‌صورت مقاله و تک‌نگاری و نقد و بررسی و تاریخ ادبی و ترجمهٔ نوشته‌های ایران‌شناسان به زبان فارسی عرضه شده و منتخبات متعدد به صور گوناگون، چه در مجلات و چه به هیئت کتاب، در دسترس علاقه‌مندان قرار گرفته است. در دانشگاه‌ها و مراکز مطالعاتی نیز ادبیات کلاسیک فارسی همواره موضوع تدریس و تحقیق بوده است و استادان و پژوهشگران عنایت و اعتنای تام به آن ابراز داشته‌اند. اما متأسفانه چیزی که بدان کمتر توجه شده و تا حدودی مورد کم‌التفاتی قرار گرفته و لذا جایگاه و پایگاه آن به‌درستی شناخته نشده است، ادبیات فارسی معاصر به‌ویژه آثار منثور است.