از آغاز نهضت مشروطیت به این سو، جامعه ادبی و تحقیقی توجه فراوانی به احيا و نشر و معرفی نه تنها ادبیات سنتی فارسی نو بلکه متون پارسی میانه و اوستایی و پارسی باستان نشان داده است. بویژه در عرصه ادب فارسی، علاوه بر نشر تصحيح انتقادي شماری از آثار منظوم و منثور مهم، تحقیقات با ارزشی، به صورت مقاله و تک نگاری و نقد و بررسی و تاریخ ادبی و ترجمه نوشته های ایران شناسان به زبان فارسی عرضه شده و منتخبات متعدد به صور گوناگون، چه در مجلات و چه به هیئت کتاب، در دسترس علاقه مندان قرار گرفته است. در دانشگاه ها و مراکز مطالعاتی نیز ادبیات کلاسیک فارسی همواره موضوع تدریس و تحقیق بوده است و استادان و پژوهشگران عنایت و اعتنای تام به آن ابراز داشته اند. اما متأسفانه چیزی که بدان کمتر توجه شده و تا حدودی مورد كم التفاتی قرار گرفته و لذا جایگاه و پایگاه آن به درستی شناخته نشده است، ادبیات فارسی معاصر بویژه آثار منثور است.