مقدمه:
در نوامبر سال ۱۹۷۰ یوکیو میشیما به همراه چهار تن از پیروان انجمن سپر (Shield Society) (انجمنی ناسیونالیستی که خود او در سال ۱۹۶۸ بنیاد نهاده بود) با سلاح شمشیر و خنجر به مرکز نیروی پایداری شری ژاپن هجوم بردند و فرمانده مرکز را به اسارت گرفتند. میشیما که یک پیشانی بند کامیکازی (پارچه ای که خلبانان نیروی هوایی ژاپن در عملیات انتحاری به دور سر خود می بستند) بسته بود بمدت ده دقیقه برای سربازان سخنرانی کرد و آنها را به شورش علیه دولتی که به زعم او آمریکا بر ژاپن تحمیل کرده بود برانگیخت. او معتقد بود که حکومت ژاپن از ژاپن ملتی بزدل ساخته است. میشیما پس از آنکه مورد استهزاء سربازان قرار گرفت به دفتر کار فرمانده بازگشت و در آنجا در مقابل چشمان بهت زده فرمانده اقدام به “سپوکو” یا “هاراگیری” (شیوه سنتی خودکشی سامورایی کرد. برای انجام این کار که دقیقا مطابق با آئین ” سپوکو” صورت گرفت میشیما نخست خنجری در طرف چپ بدن خود فرو کرد، سپس یکی از پیروانش سر او را با شمشیر از بدن جدا کرد. در ۱۹۳۶ نیز شورشی مشابه و ناموفق صورت گرفته بود. در داستان “میهن پرستی” که میشیما آن را بیش از تمام داستان های خود دوست داشت، میشیما به شورش سال ۱۹۳۶ اشاره دارد. از دید ناظری خارجی، خودکشی به شیوه سامورایی ممکن است عملی ناشی از حماقت یا تعصب بنظر برسد زیرا این عمل امروزه مفهوم خود را از دست داده است. اما میشیما می گوید: سپوکر برای من تحقق بهترین آرزوی زندگیم است. او هم در هنر و هم در زندگی خویش توانست آئین قهرمانانه خودکشی سامورایی را به مثابه روشی برای کسب مجدد ارزشی از دست رفته احیا کند