مقدمه ای بر معرفی چند کتاب ترجمه

تا پیش از آنکه نوابغی همچون هانس کريستين آندرسن و لو. ن. تولستوی در قرن نوزدهم به داستان سرایی برای کودکان پردازند و آثار ادبی مستقلی را برای خوانندگانی خردسال به وجود آورند، در ادبیات رسمی ملل جهان چیزی به عنوان ادبیات کودک وجود نداشت، حتی اگر شاعری بزرگ همچون مولوی معتقد بود که: “چون سر و کار تو با کودک فتاد، خود زبان کودکی باید گشاد.”، خود هیچ گاه زبان کودکی نگشاد و با آنکه در خلال اثر بزرگ خود مثنوی، دهها داستان و مثل را برای بیان افکار و توضیح پیام های معنوی خود ساخته یا به نقل از دیگران به نظم کشیده بود، هیچ سروده و نوشته ای را، خاص کودکان، از خود به جای نگذاشت. گویی سر و کار سخنور نابغه ای چون او هرگز با کودکان نیفتاد.