مقدمه‌ای بر معرفی چند کتاب ترجمه

تا پیش‌از آنکه نوابغی همچون «هانس کریستین آندرسن» و «لو. ن. تولستوی» در قرن نوزدهم به داستان‌سرایی برای کودکان پردازند و آثار ادبی مستقلی را برای خوانندگانی خردسال به وجود آورند، در ادبیات رسمی ملل جهان چیزی به‌عنوان ادبیات کودک وجود نداشت، حتی اگر شاعری بزرگ همچون مولوی معتقد بود که: «چون سروکار تو با کودک فتاد، خود زبان کودکی باید گشاد.»، خود هیچ‌گاه «زبان کودکی» نگشاد و باآنکه در خلال اثر بزرگ خود مثنوی، ده‌ها داستان و مَثَل را برای بیان افکار و توضیح پیام‌های معنوی خود ساخته یا به نقل از دیگران به نظم کشیده بود، هیچ سروده و نوشته‌ای را، خاص کودکان، از خود به جای نگذاشت. گویی سروکار سخنور نابغه‌ای چون او هرگز با کودکان نیفتاد.