دوره سنتی تألیف فرهنگ لغت بسر آمده است، دوره ای که فرهنگ نویس با تصوری کم و بیش نادرست از ساختمان زبان و ساختمان معنایی کلمه می کوشید برای برطرف کردن نیازی آموزشی با تحقینی واژگان یک با در زبان را مقابل یکدیگر قرار دهد. نیاز روزافزون به واژه نامه های تخصصی برای رشته های مختلف علوم اصول تأليف واژه نامه را متحول کرده است. امروزه واژنگاری (lexicography) رشتهای علمی با به عبارت دقیق تر فعالیتی میان رشته ای (interdisciplinary) است که از باخته های برخی از رشته ها از جمله روانشناسی، زبانشناسی محض، و علوم کامپیوتر و جامعه شناسی اطلاعات، سود می برد. همچنین محققانی که در حوزه واژه نگاری تحقیق می کنند، در مورد جنبه های مختلف واژه نگاری نظریه های مستقلی ارائه می دهند.
در ایران تألیف یا ترجمه لغت نامه های تخصصی سابقه چندانی ندارد. در میان کارهای انجام شده به کمتر موردی بر می خوریم که از نقص بری باشد. نقص این لغتنامه ها بیشتر به نحوه گرد آوری و سازمان دادن واژگان و نحوه ارائه آنها در لغت نامه مربوط می شود. در تألیف یا نقد لغت نامه باید در اصل کلی زیر را مبنای کار قرار داد:
١. هر لغت نامه برای مخاطبی معین و برای برطرف کردن نیاز تحقیقاتی با آموزشی خاصی تألیف می شود.
۲- واژگان انتخاب شده و ارائه آنها به نحوی است که نیاز فوق را برطرف می کند.
در فصل گذشته سه واژه نامه به دفتر مجله رسیده است که در اینجا به اختصار به معرفی و نقدآنها می پردازیم.