در گذشته کاربرد علائم سجاوندی در تألیفات فارسی رسم نبوده ولی در سال‌های اخیر برخی ادبا برای کاربرد این علائم در زبان فارسی پیشنهادهایی داده‌اند. این پیشنهادها اساساً مربوط به متون تألیفی است و لزوماً شامل نثر ترجمه‌ای نمی‌شود چون نثر ترجمه‌ای خواه‌ناخواه از متن اصلی تأثیر می‌پذیرد یا، حداقل به‌لحاظ ضرورت ایجاد برابری سبکی، باید تأثیر بپذیرد. پرسشی که در این مقاله پرسیده‌ایم این است که مترجمان فارسی که خود نویسنده نیز هستند با علائم سجاوندی متن  اصلی چگونه کنار می‌آیند. آیا این نشانه‌ها را به‌مثابهٔ علائم متنی جهانی و فارغ از زبانی خاص موبه‌مو به فارسی برمی‌گردانند یا اینکه الگوی کاربرد آن‌ها را تغییر می‌دهند. برای این مقصود دو ترجمهٔ ادبی و غیرادبی از دو مترجم سرشناس نجف دریابندری، بازماندۀ روز، و عزت‌الله فولادوند، آزادی و خیانت به آزادی، را انتخاب کرده‌ایم. بررسی کمّی کار آن‌ها نشان می‌دهد که این دو مترجم موبه‌مو از الگوی سجاوندی متن اصلی پیروی نکرده‌اند. نگارنده در پایان فرضیه‌ای ارائه می‌کند تا دلیل عدم پیروی مترجمان از الگوی سجاوندی متن اصلی را توضیح بدهد.