اصطلاح ادبیات جهان که احتمالاً بیش از هراصطلاح دیگر همراه با کلیدواژة مهم این روزها، جهانی‌سازی، به‌کار می‌رود، در یک دهه گذشته بار دیگر در کانون توجه قرار گرفته است. همان‌طور که اغلب مردم جهان آن را به اشکال گوناگون تجربه کرده‌اند، جهانی‌سازی خیالی واهی نیست، بلکه امری است واقعی و نیروهایی قدرتمند– به‌ویژه اقتصاد و رسانه– آن را، چه خوب و چه بد، پیش می‌رانند. اما جهانی‌سازی [برخلاف تصور عمومی] در حال ایجاد تغییراتی واحد و یکسان در جهان نیست، به‌ویژه در حوزه‌ای که با مسامحه «فرهنگ جهانی» نام‌گرفته، چراکه با بروز تمایلات جهانی در سطح بومی و منطقه‌ای تکثر تازه‌ای ایجاد می‌کند. همین منطق در ادبیات جهان نیز صدق می‌کند؛ به این معنی که ادبیات جهان همواره از مکان و زاویة‌ دیدی خاص تعریف می‌شود، اگرچه جنبه‌های مشترکی نیز [میان زوایای مختلف] وجود دارد.