پیروزی دونالد ترامپ در انتخابات ریاست‌جمهوری نوامبر ۲۰۱۶ موجب خشم جامعهٔ ادبی ایالات متحده شد. در شکوه‌نامه‌ای که پس‌از انتخابات به‌طور وسیعی منتشر شد، ویراستار نشریهٔ نیویورکر، دیوید رمنیک، نتیجهٔ انتخابات را «یک تراژدی آمریکایی» نامید، و از مردم خواست که «سرسختانه و شرافتمندانه برای تحقّق آرمان‌های آمریکایی» خود مبارزه کنند. چندی بعد، حین اجرای نمایش موزیکال هامیلتون، بازیگرانِ روی صحنه مایک پنس معاون رئیس‌جمهورِ منتخب را که در میان حضار بود، خطاب قرار دادند و به نمایندگی ازطرف «مردم چندملیتی آمریکا» از احتمال اینکه «دولت جدید از حقوق مسلّم» آن‌ها دفاع نکند ابراز نگرانی کردند. شاعر نامی، ارین بولیو، نیز پیشقدم شد و کارزار «نویسندگان مقاومت می‌کنند» را به‌ راه انداخت؛ کارزاری که مشوّق فعالیت ادبی خودجوش در دفاع از «مبانی ابتدایی آزادی و برابری همگانی» است. انجمن قلم آمریکا به این فراخوان پاسخ داد و در پانزدهم ژانویهٔ ۲۰۱۷ مراسم افتتاحیهٔ پُرشور و پُرستاره‌­ای را در نیویورک برگزار کرد. در این مراسم نویسندگان زیادی گرد‌ هم‌ آمدند تا دربارهٔ تردید خود نسبت به نهادهای قدرت صحبت کنند. امّا نکته اینجاست که در این تلاشِ جسورانه، یک‌جای کار می‌لنگد.