در ایران زیاد نیستند مترجمانی که توان خود را صرف ترجمة آثار یک نویسنده یا طیف خاصی از نویسندگان کرده باشند؛ از جمله این معدود مترجمان یکی سروش حبیبی است که بیشتر آثار تولستوی را ترجمه کرده و دیگری عبدالله کوثری که بیشتر ترجمه‌هایش از ادبیات آمریکای لاتین به‌خصوص یوسا و فوئنتس است. امیرجلال‌الدین اعلم را نیز باید مترجم آثار کافکا، سارتر و کامو به‌شمار‌آورد. در این گزارش قصد داریم از صحبت‌های اندک وی دربارة کارش و نگاه وی به زندگی و ترجمه دریابیم چرا او با چنان دلبستگی به ترجمة آثار کافکا، سارتر و کامو پرداخته است. چه وجه اشتراکی بین این سه نویسنده و اعلم وجود دارد که وی را به سمت ترجمة آثار این نویسندگان کشانده است.

امیرجلال‌الدین اعلم در سال 1320 در تهران به‌دنیا آمد. قبل از اینکه به زندگی او بپردازیم لازم است به فضای اجتماعی و سیاسی آن دوران اشاره کنیم. دهة بیست در ایران همزمان بود با جنگ جهانی دوم و اشغال ایران توسط متفقین که با ناامنی، قحطی، گرسنگی و هرج‌ومرج همراه بود. درواقع می‌توان گفت که در آن روزها دغدغة بسیاری از ایرانیان مسئلة بقا بود. در آن دوران اعلم هرچند در سنین کودکی به‌سر می‌برد، از تأثیر این مسائل به‌کلی به‌دور نماند. با کناررفتن رضاشاه و آمدن محمدرضاشاه کمی از استبداد سیاسی کاسته شد و آزادی و آگاهی سیاسی مردم افزایش یافت. از حرکت‌ها و جریان‌های سیاسی مهم این دوره می‌توان به جنبش ملی، حزب توده و ملی‌شدن صنعت نفت اشاره کرد.