علی صلح‌جو را عموماً با مقالاتی در زمینۀ جنبه‌های عملی ترجمه می‌شناسیم اما در دهۀ هفتاد و در بحبوحۀ قحطی منابع نظری در حوزۀ مطالعات ترجمه، وی با نگارش کتاب گفتمان و ترجمه (صلح‌جو، ۱۳۷۷) نشان داد که با دستاوردهای دانش نوین مطالعات ترجمه نیز غریبه نیست و همگام با آن پیش می‌آید. گفتمان و ترجمه کتابی منسجم، خوش‌خوان و پاکیزه بود و به زبانی سلیس و قابل فهم، مفاهیم پیچیدۀ زبان‌شناسیِ متن-بیناد را در حوزۀ ترجمه تبیین می‌کرد. اینک پس‌از ۱۷ سال، کتاب دیگری از صلح‌جو با عنوان از گوشه‌وکنار ترجمه (صلح‌جو، ۱۳۹۴) به بازار آمده است که ازنظر معیارهای تألیف به همان اندازه روان و خوانش‌پذیر است اما ازحیثِ شیوۀ سازمان‌دهی مطالب و ساختار کلان اثر، در نوع خود رویدادی متفاوت به شمار می‌آید. صلح‌جو در این کتاب نظریۀ به‌خصوصی را مدّ نظر نداشته است اما به بسیاری از نظریه‌ها و مکاتب نظری ترجمه سرک کشیده و اجمالاً آن‌ها را به زبانی روشن و گاه به دیدۀ نقد معرفی نموده است.