ترجمه مستلزم خلاقيت و فرديت مترجم است، اما تلقی رایج از ترجمه چنان است که مترجمان را، برخلاف نویسندگان، وادار به پذيرش مسئوليت حرف ‌هايشان نمی کند. اگر از منظر پراگماتيك صوري هابرماس و گافمن به مسئله بنگریم، آزمون ‌هاي تجربي متعدد نشان مي ‌دهد كه در تلقی رایج جایگاه مترجم چگونه از جایگاه نویسنده متمایز می شود: ۱) ضمیر «من» که در ترجمه به کار می رود به شخصی غیر از مترجم اشاره دارد؛ ۲) معمولا از مترجمان انتظار نمی رود که مسئولیت درستی محتواي متنی را که ترجمه می کنند به عهده بگیرند (وجود شبه‌ ترجمه ‌ها و كاركردهاي اجتماعي آن ‌ها این مطلب را تائید می کند)؛ 3) معمولاً لزومي ندارد مترجمان به آنچه که ترجمه می کنند پايبند باشند. شواهد بدست آمده از پژوهش های مرتبط با فرآیند ذهنی ترجمه نیز نشان می دهد که از نظر روانشناسی، تأليف فرآیندی متفاوت از ترجمه است. بنابراين لازم است تلقی رایج نسبت به ترجمه را به دیدی انتقادی بنگریم.