ترجمه مستلزم خلاقیت و فردیت مترجم است، اما تلقی رایج از ترجمه چنان است که مترجمان را، برخلاف نویسندگان، وادار به پذیرش مسئولیت حرف ‌هایشان نمی کند. اگر از منظر پراگماتیک صوری هابرماس و گافمن به مسئله بنگریم، آزمون ‌های تجربی متعدد نشان می ‌دهد که در تلقی رایج جایگاه مترجم چگونه از جایگاه نویسنده متمایز می شود: ۱) ضمیر «من» که در ترجمه به کار می رود به شخصی غیر از مترجم اشاره دارد؛ ۲) معمولا از مترجمان انتظار نمی رود که مسئولیت درستی محتوای متنی را که ترجمه می کنند به عهده بگیرند (وجود شبه‌ ترجمه ‌ها و کارکردهای اجتماعی آن ‌ها این مطلب را تائید می کند)؛ ۳) معمولاً لزومی ندارد مترجمان به آنچه که ترجمه می کنند پایبند باشند. شواهد بدست آمده از پژوهش های مرتبط با فرآیند ذهنی ترجمه نیز نشان می دهد که از نظر روانشناسی، تألیف فرآیندی متفاوت از ترجمه است. بنابراین لازم است تلقی رایج نسبت به ترجمه را به دیدی انتقادی بنگریم.