در این مقاله از دو نفر از مترجمان عبدالله کوثری و گلی امامی دربارة مشروعیت وجود رنگ و بوی متن اصلی در ترجمه سوال کرده‌ایم. سوال این است: «شما در تعریف ترجمه ادبی، به کدام‌یک از این سه گزاره متمایل هستید: ترجمه ادبی مانعی ندارد که رنگ و بوی ترجمه داشته باشد. ترجمه ادبی به ناچار رنگ و بوی ترجمه دارد. ترجمه ادبی نباید رنگ و بوی ترجمه داشته باشد. در حالت سوم، ترجمه ادبی تا حد امکان به مثابه متنی مستقل و با عناصر زبانی زبان فارسی تألیف می‌شود و گرته‌برداری از متن اصلی در همة سطوح در آن به حداقل می‌رسد و تا حد امکان از متن غرابت‌زدایی می‌شود.»