در این نوشتار از معضل آرایش سازه‌¬ای جمله یا ترتیب واژه‌ها در ترجمۀ همزمان مخصوصاً در ترجمه از فارسی به انگلیسی سخن خواهیم گفت. برخلاف ترجمۀ نوشتاری که عموماً از زبان بیگانه به زبان مادری انجام می‌شود (تا آن‌جایی که می‌توان جهت بی‌نشان را در ترجمۀ متعارف یا ترجمه به معنای اخص کلمه حرکت از زبان بیگانه به زبان خودی تلقی کرد)، ترجمۀ همزمان غالباً فعالیتی توأمان است زیرا عموماً در موقعیت¬ تعاملِ دوجانبه صورت می‌گیرد. فرض کنید که شما در اتاقک ترجمۀ همزمان نشسته‌اید و در جریان یک کارگاه آموزشی یا سمینار علمی مشغول ترجمه هستید؛ گوینده به زبان انگلیسی سخن می‌گوید و شما به فارسی برمی‌گردانید. اغلب اوقات، رویدادهایی از این دست با ارائۀ مطلب سخنران یا مدرس آغاز می‌شود و در پایان یا در میانۀ هر نشست، امکان طرح پرسش از سوی مخاطبان نیز وجود دارد یا حتی ممکن است گوینده خود به طرح پرسش از مخاطب بپردازد. در چنین موقعیت‌هایی، شما بلافاصله ناگزیر از چرخش بین دو زبان خواهید بود. در رویداد¬هایی همچون جلسات رسمی سیاسی یا تجاری که مشارکینِ رویداد درگیر چانه‌زنی یا مناقشه و مباحثۀ مستمر می‌شوند، طبعاً آمد و شدِ مترجمِ همزمان بین دو زبان مبدأ و مقصد به دفعات بیشتری صورت خواهد گرفت.