مقالۀ «تعلیق ناباوری در هنگام خواندن ترجمه‌های بد» (خزاعی‌فر، ۱۴۰۳) انگیزۀ نگارش نوشتۀ حاضر را فراهم آورد. ابتکار خزاعی‌فر در مقالۀ یادشده آن است که شاید برای نخستین بار، دست‌کم در حوزۀ مطالعات ترجمۀ ایرانی، موضوع دریافت ترجمه در جامعۀ مقصد را نه به‌طور «ایجابی» که به شیوۀ «سلبی» به بحث می‌گذارد. ما عرفاً آموختۀ نوشته‌هایی هستیم که ترجمه را «اثباتاً» تحلیل می‌کنند، اما خزاعی‌فر این بار «نفیاً» موضوع دریافت ترجمه در جامعۀ مقصد را تعلیل می‌کند. تا به امروز بحث بر سر آن بوده که چرا ترجمه‌ای به‌خصوص در نظام زبانی‌فرهنگیِ مقصد «خوب» تلقی شده است، حال‌آنکه خزاعی‌فر می‌خواهد پاسخی برای این پرسشِ متفاوت دست‌وپا کند که چرا اساساً این امکان وجود دارد که فلان ترجمۀ به‌خصوص «بد» تلقی نشود یا خواننده فلان ترجمۀ بد را «تحمل» کند؟