او روشن‎فکری چندجنبه بود و گذشته از ترجمۀ چندین و چند کتاب و مقاله، در زمینه‎های دیگری هم قلم زد، ازجمله در داستان، نمایشنامه، نقد ادبی و مقاله‎نویسی. از او به‌عنوان یکی از بهترین مقاله‎نویسان معاصر ایران یاد شده است. حقوق‎دانی بود که تألیفاتی هم در این زمینه دارد. در حماسه‎های فردوسی، شعر خیام و حافظ سال‎ها غور کرد و حاصل بررسی‎ها و تأملاتش را دراین‌باره نوشت و انتشار داد. برپایۀ همین نوشته‎های منتشرشده، او را می‎توان در سلک شاهنامه‌پژوهان و حافظ‌پژوهان جای داد. دربارۀ شماری از معاصران و تا جایی که به‌طور خصوصی اطلاع دارم، درخصوص دیدگاه‎های احمد کسروی و علی شریعتی بررسی و تعمق داشت، اما نمی‎دانم یادداشت‎های او درخصوص دیدگاه‎های این دو مکتوب و مدون شده، یا از او برجای مانده است یا نه. او از بارزترین روشن‌فکرانی بود که در دهۀ ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ از تعهد در هنر و ادبیات و هنرمندان و نویسندگان پای‎بند به تعهد اجتماعی و سیاسی دفاع کردند.