دهۀ چهل را به‌حق دهۀ طلایی ادبیات و هنر در ایران می‌دانند. امروز رازهای طلایی‌ بودن این دهه بر ما پوشیده نیست. در این دهه، حداقل در حوزۀ ترجمه شاهد کیفیت و کمیت چشمگیری هستیم که در دهۀ قبل‌از آن سابقه نداشت و در دهه‌های پس‌از آن هم، به‌نسبت جمعیت باسواد کشور، بی‌مانند است. شاید یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های این دهه که باعث رونق ترجمه شده بود این بود که مرز میان نویسنده و مترجم مرز روشنی نبود. بسیاری از نویسندگان مترجم بودند و بسیاری از مترجمان نویسنده بودند؛ در واقع دو صنف کاملاً متمایز مترجم و نویسنده نداشتیم؛ هر نویسنده که می‌توانست ترجمه‌ کند ترجمه هم می‌کرد و هر مترجمی که می‌توانست بنویسد می‌نوشت. ترجمه از ادبیات جدا نبود؛ ادبیات تألیفی و ترجمه‌ای کارکرد واحدی داشتند، همچنان که در هم تأثیر متقابل می‌گذاشتند.