– ما برای نامیدن به زبان به طور کلی و نامیدن یک زبان خاص، یک کلمه به کار می بریم، می گوییم «زبان». هم «زبان» را برای ارجاع به مفهومی کلی به کار می بریم، به قابلیتی که همه انسانها دارند و متمایزشان می کند از دیگر زندگان سیارۂ خاکی، و هم برای ارجاع به یک زبان خاص، که نقطه افتراق گروههای مختلف انسانها با یکدیگر است. پس هم برای ارجاع به این قابلیت کلی می گوییم «زبان»، و هرگاه پای زبان خاصی در میان باشد می گوییم «زبان انگلیسی»، «زبان فارسی»، الى آخر. از این اشتراک برمی آید که هر زبان خاصی با زبان به مفهوم کلی نقطه اشتراکی دارد، هرکدام از زبان های بشری زبان ناب را در نقاطی قطع می کند و چه بسا این نقاط منطبق شود بر نقاطی که زبان خاص دیگری در آنها زبان ناب را قطع می کند. همه زبان ها با زبان ناب نقاط مشترک دارند. نتیجه بلافصلش این میشود که همه زبانها به دلیل این اشتراک شان می توانند به همدیگر بدل شوند، یا به بیان دیگر، همه زبانهای بشری می توانند به هم ترجمه شوند. کنش ترجمه غایی ترین و والاترین شکل اعلام این اشتراک است. این اشتراک است که موجب می شود گروه های مختلف انسانی بتوانند با هم ارتباط بگیرند،حرف بزنند و حرف یکدیگر را بفهمند. تنها به مدد این اشتراک است که میتوان انسانها را از سطح درگیری واقعی به سطح گفت وگوی نمادین کشاند. همین امکان حل و فصل مشکلات و سروکله زدن با یکدیگر در ساحت نمادین بیشک بزرگترین نقطه تمایز انسان از حیوان است، و برای بالفعل کردن این امکان و به راه انداختن این ماشین، ترجمه نه تنها ممکن، که ضروری است.