نگاهی به وضعیت ترجمهٔ متون سینمایی در ایران درحال‌حاضر
مراد فرهادپور چند سال پیش در مقدمهٔ کتاب عقل افسرده نوشت: «در دورهٔ معاصر ترجمه به وسیع‌ترین معنای کلمه یگانه‌شکل حقیقی تفکر برای ماست.» این گفتهٔ مراد فرهادپور دربارهٔ سینما به‌طریق اولی صدق می‌کند وقتی از هنری صحبت می‌کنیم که بخش عمدهٔ تاریخ و دستاوردهای آن در تمام سطوح بیرون از این مرزها شکل گرفته. این نه به معنای نفی تلاش‌های تألیفیِ ارزشمند و جست‌وجوگر، بلکه تأکید کردن بر اهمیت ترجمه در این رشته است. ترجمه صرفاً به معنای باخبر شدن از آنچه کسی ناهم‌زبان با ما در نقطهٔ دیگری از جهان گفته نیست. استمرار ترجمه در حقیقت -و در بهترین شکل آن- شناخت و مواجهه با روندی است که آن را سینما می‌نامیم. هنر سینما مفهومی صُلب، کاملاً تعریف‌شده و بی‌تغییر نیست که یک‌بار از آن باخبر شده باشیم و تصور کنیم تا همیشه آن را می‌فهمیم، بلکه مفهومی است مدام درحال تعریف و بازتعریف شدن. سینما امروز همانی نیست که لومی‌یرها اختراعش کردند، گرچه هم‌زمان پیوندهایی ناگسستی با همان سینمای اولیه دارد.