در این مقاله نجف دریابندری نخست به بیان واقعیتی درباره زبان می پردازد. زبان در هر مقطع زمانی یک شکل نوشتاری و یک شکل گفتاری دارد که هنجارهایی خاص این دو شکل را از یکدیگر متمایز می کند. پس ما در هر مقطع زمانی صاحب شخصیت زبانی دوگانه ای هستیم، یا به عبارت ساده تر دو زبان داریم: یکی زبانی که می نویسیم و دیگری زبانی که صحبت می کنیم. این در زبان در طول زمان ثابت نمی مانند بلکه مدام تغییر می کنند. تغییر به این صورت است که عناصری بتدریج از زبان گفتاری به زبان نوشتاری وارد می شود بطوری که در زبان نوشتاری بتدریج برای نسلهای بعد دشوارتر می شود. با این حال مرزیین زبان گفتاری و زبان نوشتاری در هر مقطع زمانی همچنان باقی می ماند. انتقال از زبان نوشتاری به زبان گفتاری انتقالی دایمی است که در برخی از مقاطع با سرعت بیشتری صورت می گیرد