پیش‌از شروع بحث شاید لازم باشد به این گفتهٔ خانم کاسن که از «نفرین بابل» در روایت انجیلی آن یعنی پراکندگی انسان‌ها بر روی زمین به‌دلیل آنکه زبان واحد خود را از دست دادند و عدم امکان درک میان آن‌ها اشاره کنم که به‌مثابهٔ مجازاتی برای گستاخی آن‌ها در ساختن برج بابل بود که می‌خواستند به آسمان یا به خداوند برسانند. به نظر من این اسطورهٔ مقدس در عین آنکه مفهوم نفرین و مجازات را در بر دارد، مفهوم نوعی بزرگی و بخشندگی خدایی را نیز در خود حمل می‌کند و شاید به همین دلیل بتوان از نوعى «معجزهٔ بابل» یا «نعمت بابل» نیز سخن گفت: اینکه انسان‌ها توانستند هزاران زبان بسازند و ازآن‌طریق به هزاران فرهنگ و میلیون‌ها مهارت، هنر، اندیشه، ابزار، باور و غیره دست یابند. بی‌شک اگر ما امروز جهانی یک‌زبانه داشتیم میلیون‌ها بار از آنچه ازلحاظِ فرهنگی هستیم فقیرتر می‌بودیم و ازاین‌رو می‌توان کاملاً ادعا کرد که غنای فرهنگی با غنای زبانی نسبتی کاملاً مستقیم دارند.