گاه برای بررسی یک ترجمهٔ جدید لازم است به سابقهٔ ترجمه‌های دیگر آن کتاب هم توجه کنند و در واقع در پرتو تاریخ گذشته به بررسی این کار جدید بپردازند. به‌ویژه که به نظر من این ترجمهٔ جدید در واقع دورهٔ تازه‌ای را در ترجمهٔ عهد جدید آغاز می‌کند و به معنای گسترده‌تر، ما را برای آشنایی بیشتر و دقیق‌تر و صحیح‌تر با متن این کتاب آماده می‌کند. بنابراین مختصراً به گذشتهٔ ترجمهٔ این کتاب اشاره می‌کنم.
اولین بار که برمی‌خوریم در جایی از ترجمهٔ فارسی اناجیل صحبت‌شده، سخنی است که یوحَنّای زرین‌دهان اسقف و متکلم برجستهٔ مسیحی قسطنطنیه در قرن چهارم میلادی ذکر می‌کند و می‌گوید که کتاب مقدس به زبان فارسی، که احتمالاً مقصودش پهلوی بوده، ترجمه شده است، یعنی در زمان ساسانیان که البته چیزی از این ترجمه در دست نیست. او می‌گوید که این کتاب یا لااقل بخشی از آن به زبان فارسی درآمده است. بعداز آن، در اوایل اسلام، بخش‌هایی از کتاب مقدس به عربی ترجمه شد که ترجمهٔ معروفش متعلق به سعدیا فَیُّومی است. ولی به ترجمهٔ فارسی چندان برنمی‌خوریم تا می‌رسیم به قرن هفتم هجری. در این قرن است که در واقع به آغاز جدی ترجمهٔ این کتاب به زبان فارسی برمی‌خوریم. در اینجا مقصودم فقط عهد جدید است و البته در کنار آن عهد قدیم هم ترجمه می‌شده است.