دوستی دارم که معتقد است کشور ما از بسیاری جنبه ها در حوزه علوم انسانی در مرحله پیش در آمد قرار دارد. این نظر اگر چه خالی از اغراق نیست اما بیانگر بخشی از واقعیت تلخ جاری در زمینه علوم انسانی در ایران است. مثلا معلوم نیست اگر یک دانشجوی ادبیات یا یک علاقه مند معمولی ادبیات که زبان هم نمی داند بخواهد اطلاعاتی بدست بیاورد درباره جان آپدایک یا جویس کرول او تس – که هر دو از برجسته ترین نویسندگان ادبیات معاصر آمریکا هستند و بیش از سی سال است در عرصه نویسندگی فعال اند – به کدام متن فارسی می تواند رجوع کند. پاسخ نا امید کننده ای که این دانشجو با علاقه مند ادبیات با آن روبرو خواهد شد احتمالا اینست که چنین متنی به فارسی وجود ندارد. پیش از انتشار مجموعه هایی چون نسل قلم و نویسندگان امروز فرانسه چنین نقیصه ای در مورد بزرگانی چون فروید، نیچه، پوشکین، هنری جیمز، روب گرییه و … نیز وجود داشت. ما متون پایه ای را در بسیاری از زمینه های علوم انسانی ترجمه نکرده بودیم و این کمبودی بود که با ترجمه مجموعه هایی از آن دست که خشایار دیهیمی به فراهم آوردن آنها همت گمارده تا حدی برطرف شده است.