دوستی دارم که معتقد است کشور ما از بسیاری جنبه‌ها در حوزهٔ علوم انسانی در مرحلهٔ «پیش‌درآمد» قرار دارد! این نظر اگرچه خالی از اغراق نیست اما بیانگر بخشی از واقعیت تلخ جاری در زمینهٔ علوم انسانی در ایران است. مثلاً معلوم نیست اگر یک دانشجوی ادبیات یا یک علاقه‌مند معمولی ادبیات که زبان هم نمی‌داند بخواهد اطلاعاتی به دست بیاورد دربارهٔ جان آپدایک یا جویس کرول اوتس – که هر دو از برجسته‌ترین نویسندگان ادبیات معاصر آمریکا هستند و بیش از سی سال است در عرصهٔ نویسندگی فعال‌اند – به کدام متن فارسی می‌تواند رجوع کند. پاسخ ناامیدکننده‌ای که این دانشجو یا علاقه‌مند ادبیات با آن روبه‌رو خواهد شد احتمالاً این است که چنین متنی به فارسی وجود ندارد. پیش‌از انتشار مجموعه‌هایی چون «نسل قلم» و «نویسندگان امروز فرانسه» چنین نقیصه‌ای در مورد بزرگانی چون فروید، نیچه، پوشکین، هنری جیمز، روب‌گری‌یه و … نیز وجود داشت. ما متون پایه‌ای را در بسیاری از زمینه‌های علوم انسانی ترجمه نکرده بودیم و این کمبودی بود که با ترجمهٔ مجموعه‌هایی ازآن‌دست که خشایار دیهیمی به فراهم آوردن آن‌ها همت گمارده تا حدی برطرف شده است.