این واقعیتی انکارناپذیر است که ما در یک‌صدسالهٔ اخیر ازنظرِ فرهنگی بیشتر مصرف‌کننده بوده‌ایم تا تولیدکننده. در چنین شرایطی ترجمه مهم‌ترین ابزار آشنایی ایرانیان با جریان‌های فرهنگی معاصر در جهان بوده است. ازهمین‌رو از آغاز نهضت ترجمهٔ اخیر در ایران همواره مترجمان و به‌ویژه مترجمان ادبی از جایگاهی ویژه در جامعهٔ فرهنگی کشور برخوردار بوده‌اند. این ازآن‌روست که این مترجمان نه‌تنها ژانرهای ادبی جدید مثل رمان و داستان کوتاه را به خوانندگان فارسی‌زبان معرفی کرده‌اند بلکه اصولاً راه رسیدن به زبان مناسب برای نوشتن رمان، داستان کوتاه و … را نیز هموار کرده‌اند. بااین‌حال، طبق آمارها در دنیای انگلیسی‌زبان هرساله بیش از ۹۷ درصد آثار منتشرشده را آثار تألیفی تشکیل می‌دهند و تنها ۳ درصد آثار چاپ‌شده در هر سال آثار ترجمه‌شده هستند و در این کشورها در بسیاری موارد حتی نام مترجم آثار ادبی بر روی جلد کتاب ذکر نمی‌شود درحالی‌که در ایران ما با وضعیتی دقیقاً عکس این روبه‌رو هستیم و قشر کتاب‌خوان بسیاری از آثار ادبی را به اعتبار نام مترجم کتاب می‌خرند. چنین وضعیتی البته مشکلاتی را هم در پی دارد.