بحث دربارهٔ ذبیح‌الله منصوری (۱۳۲۱-۱۳۶۵) و آثاری که به نام ترجمه از او منتشر شده، هنوز هم بحثی جالب و خواندنی است. این بحث‌ها بیشتر معطوف به روش منصوری در ترجمه، مفهوم وفاداری در ترجمه، تأثیرات فرهنگی آثار او و مسائلی ازاین‌دست است. بیشتر این بحث‌ها از دیدگاه مترجمان حرفه‌ای و یا منتقدان ادبی مطرح شده‌اند و کمتر کسی در ایران بوده که صرفاً از دیدگاه مطالعات ترجمه به بررسی «پدیده‌ای به نام ذبیح‌الله منصوری» پرداخته باشد.
منصوری را می‌توان نمونهٔ جالبی از «شبه مترجم»  و بیشتر کارهای او را می‌توان «شبه ترجمه» نامید. بحث دربارهٔ این مفهوم در چهارچوبی که در این مقاله خواهد آمد، بحثی جدید در ایران است و یکی از دلایل آن هم این است که اصولاً بحث‌های نظری و آنچه دقیقاً به نام مطالعات ترجمه امروزه در جهان مطرح است سابقهٔ زیادی در ایران ندارد. نگاهی به شماره‌های منتشرشدهٔ فصلنامهٔ مترجم در طول هفده سال گذشته نشان می‌دهد که بحث‌های نظری ترجمه، بدون اشاره به لفظ مطالعات ترجمه در آن وجود داشته است.