بحث درباره ذبیح الله منصوری (1321-1365) و آثاری که به نام ترجمه از او منتشر شده، هنوز هم بحثی جالب و خواندنی است. این بحث ها بیشتر معطوف به روش منصوری در ترجمه، مفهوم وفاداری در ترجمه، تأثیرات فرهنگی آثار او و مسائلی از این دست است. بیشتر این بحثها از دیدگاه متر جمان حرفه ای و یا منتقدان ادبی مطرح شده اند و کمتر کسی در ایران بوده که صرفا از دیدگاه مطالعات ترجمه به بررسی پدیده ای به نام ذبیح الله منصوری پرداخته باشد.
منصوری را می توان نمونه جالبی از شبه مترجم  و بیشتر کارهای او را می توان شبه ترجمه نامید. بحث درباره این مفهوم در چار چوبی که در این مقاله خواهد آمد، بحثی جدید در ایران است و یکی از دلایل آن هم این است که اصو بحثهای نظری و آنچه دقیقا به نام مطالعات ترجمه امروزه در جهان مطرح است سابقه زیادی در ایران ندارد. نگاهی به شماره های منتشر شده فصلنامه مترجم در طول هفده سال گذشته نشان می دهد که بحث های نظری ترجمه، با۔ ون اشاره به لفظ مطالعات ترجمه در آن وجود داشته است.