آنجا که ما از شاهکارهای ادبیات آمریکای لاتین غافل مانده ایم

عبارت «جهان سوم» دیگر در روزگار ما معنی ندارد وبه جای آن کشورهای در حال توسعه مطرح است. ولی در هر حال جمله ای را که سالها پیش درباره مردم جهان سوم به کار می بردند، مجبورم که در آغاز سخنانم تکرار کنم. می گفتند که جماعت جهان سومی همیشه به سراغ آخرین پدیده می رود. حالا این خاصیت وقتی در مورد اختراعات و پدیده های فنی و غیره به کار می رود اشکالی ندارد و در اغلب موارد هم مفید است. اما تازگیها ما این خاصیت جهان سومی را در مورد ادبیات پیدا کرده ایم و این نتایج بسیار تلخی دارد. همه منتظرند که یک نویسنده جوان تازه به دوران رسیده فرانسوی کتاب کوچکی بنویسد که کمی هم رنگ عرفانی دارد. فورا چندین ترجمه از آن به بازار می آید. اما اگر از نسل جوان امروز بپرسید که آیا بینوایان ویکتور هوگو را خوانده است جواب خواهید شنید که فیلمش را دیده است. اینترنت به کسی اجازه نمی دهد که کتاب بزرگ بخواند. تجدید چاپ سرخ وسیاه استاندال در انبار خاک می خورد. ضد خاطرات مالرو را کسی نمی خواند. از صد و چند جلد کمدی انسانی بالزاک فقط هفت هشت جلد ترجمه شده است و آنهم اغلب پر غلط و دیگر آنها هم تجدید چاپ نمی شود. مترجمی هم که سالها عمر خودش را صرف کند و شاهکار بزرگی را به فارسی برگرداند، معلوم نیست که ترجمه اش اجازه چاپ بگیرد.


بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *