نقد و بررسی آثار ترجمه شده ادبی، کاری ظریف، حساس و اثرگذار است که در فرهنگ ما، باوجود ترجمه های زیادی که از آثار ادبی بیگانه به فارسی صورت گرفته، هنوز جا نیفتاده و به شیوه ای درست و به قاعده متداول نشده است. درباره کم و کیف نقد و نقدنویسی آثار ترجمه شده هم ظاهرا نه تحقیقی صورت گرفته و نه مطلب چندانی نوشته شده است، حال آنکه نقد آثار ترجمه شده ادبی، خود بخشی از خلاقیت های ادبی است که می تواند هم راهنمای مترجمان ما باشد و هم به جامعه کتابخوان ما آگاهی هایی بدهد. از آن گذشته، با نقد و راهنمایی های آگاهانه و بی غرضانه، بسیاری از آثار ارزنده ادبیات جهانی، با ترجمه هایی پالوده و تقریبا بی نقص، به گنجینه فرهنگ ما افزوده می شود و ادبیات ما را غنی تر می کند.

نقد ترجمه آثار ادبی، کمابیش مشابه نقد آثار خلاقه ادبی است. منشأ نقد آثار ادبی، رویارویی عاطفی و ذهنی منتقد با واژه های یک اثر است، منتقد به واژه هایی که بر صفحه کاغذ نقش بسته به دقت توجه می کند. واژه در واقع جوهر زبان است و زبان های محصول فرهنگ اند یا شاید به عکس۔ فرهنگ محصول زبان است. گفته اند که واژه، نحوه بیان و صور خيال عناصر اصلی ادبیات اند، نه ایده ها و عقیده ها. همان احترامی که برای یک انسان کتاب خوانده قایل می شوند، خود ستایشی در خور از ابیات است. منتقد آثار ترجمه شده ادبی هم، مثل منتقد آثار ادبی با واژه ها سر و کار دارد. ترجمه یک اثر ادبی با ترجمه یک متن غیر ادبی تفاوت های ظریفی دارد. مترجم آثار ادبی، به هنگام ترجمه، غالبا دستخوش حالت شورانگیزی می شود که آگاهانه نیست و بیشتر جنبه روانشناختی دارد.