موضوع صحبت من نکاتی دربارهٔ ترجمهٔ شعر است و من کلام آخر را همین ابتدا می‌گویم که منظور من از این صحبت، نظری کلی بر وضع ترجمهٔ شعر در زبان فارسی است و به‌خصوص تذکر این نکته که این وضع درخور کشور و زبانی مثل زبان فارسی نیست و سعی می‌کنم علل این وضع را تا اندازه‌ای روشن بکنم. به نظر من این علل در دو چیز است، گذشته از توانایی‌ها یا ناتوانایی‌های فردی مترجمان و مشکلات ذاتی ترجمهٔ شعر. در این مورد خاص من سعی می‌کنم این علت را در سنت شعر فارسی در گذشته و در سنت یا سنت‌هایی که به‌خصوص در این قرن اخیر در ترجمهٔ شعر در فارسی پیدا شده جست‌وجو بکنم. بنابراین ناچارم به مقتضای حرفه‌ام برای توضیح اهمیت سنت از مفاهیمی که در حوزهٔ دیگری یعنی حوزهٔ فلسفهٔ علم پرورده شده استفاده بکنم.