در سال 1943 ، ولادیمیر ناباکوف که تازه از پاریس اشغال شده باز گشته بود مقاله ای نوشت که مانند موعظه های مذهبی سرشار از عذاب و عقوبت دوزخ بود. این مقانه که می خواست دمار از روزگار هر چه مرتد و ملحد برآرد هنر ترجمه نام داشت: سه مرتبه از معصیت، در دنیای غریب تناسخ زبانی قابل تشخیص است. نخستین و پایین ترین مرتبه شامل اشتباهات فاحشی است که از بی دانشي مترجم با اطلاعات غلط او ناشی می شود. این اشتباهات تنها نتیجه ضعف انسانی است و از این رو قابل چشم پوشی. گام بعدی به سوی دوزخ را مترجمی بر می دارد که به عمد واژگان یا عباراتی را که درک نمی کند یا گمان می کند که به نظر خوانندگان احتمالی متن نامفهوم یا قبیح جلوه کند، نادیده می گیرد.