در سال ۱۹۴۳، ولادیمیر ناباکوف که تازه از پاریس اشغال‌شده بازگشته بود مقاله‌ای نوشت که مانند موعظه‌های مذهبی سرشار از عذاب و عقوبت دوزخ بود. این مقاله که می‌خواست دمار از روزگار هرچه مرتد و ملحد برآرد «هنر ترجمه» نام داشت: سه مرتبه از معصیت، در دنیای غریب تناسخ زبانی قابل تشخیص است. نخستین و پایین‌ترین مرتبه شامل اشتباهات فاحشی است که از بی‌دانشی مترجم با اطلاعات غلط او ناشی می‌شود. این اشتباهات تنها نتیجهٔ ضعف انسانی است و ازاین‌رو قابل چشم‌پوشی. گام بعدی به‌سوی دوزخ را مترجمی برمی‌دارد که به‌عمد واژگان یا عباراتی را که درک نمی‌کند یا گمان می‌کند که به نظر خوانندگان احتمالی متن نامفهوم یا قبیح جلوه کند، نادیده می‌گیرد.