هیچ‌کس نمی‌تواند امانت‌داری را به‌خودی‌خود، قبول نداشته باشد، اما می‌توان گفت که امانت‌داری در عرصه‌های گوناگون معنای متفاوتی دارد. فرض کنید کسی اعتقاد داشته باشد که نوزاد را باید همان‌گونه که به دنیا آماده است، عیناً، به دنیای دیگر فرستاد! به عبارت دیگر، از او نگهداری نکنیم، جلوی رشد او را بگیریم و خلاصه نگذاریم هیچ تغییری بکند. برداشت خشنی است از امانت‌داری! یا اینکه فرض کنید کسی نظرش این باشد که آنچه نیاکان برای ما به ارث گذاشته‌اند، چه مادی چه معنوی، عیناً، باید به دست ما تکرار شود. معنای این سخن آن است که، مثلاً، من باید همان‌گونه لباس بپوشم که کمبوجیه می‌پوشیده و هر نوع تغییر پوشش و رفتار من خیانتی محسوب می‌شود به ارزش‌های کهن.