۱. مقدمه
فرهنگ‌های دوزبانه را از دیرباز برای رفع نیازهای گوناگون تألیف می‌کنند و به این دلیل است که آن‌ها را فرهنگ‌های دوزبانهٔ عمومی می‌نامند و عمومی بودن این فرهنگ‌ها را امتیاز به شمار می‌آورند و این نکته را در مقدمهٔ فرهنگ‌ها ذکر می‌کنند. به نظر می‌رسد چنین دیدگاهی نسبت به فرهنگ دوزبانه بیشتر مورد تأیید ناشران باشد تا فرهنگ‌نگاران. واقعیت این است که بین واقعیت بازار و نیازهای واقعی استفاده‌کنندگان فرهنگ‌های دوزبانه تعارضی وجود دارد. در سال ۱۹۶۷، شرکت‌کنندگان همایشی دربارهٔ فرهنگ‌نگاری این نکته را در قطعنامهٔ همایش گنجاندند که «فرهنگ‌نگاران باید قبل‌از تألیف فرهنگ، استفاده‌کنندگان فرهنگ و نیازهای خاص آن‌ها را دقیق تعریف و مشخص کنند» (۲۷۹,۱۹۶۷،Householder). آن‌ها به این نکته نیز اذعان داشتند که تألیف فرهنگی عمومی که بتواند پاسخ‌گوی تمام نیازهای احتمالی استفاده‌کنندگان فرهنگ دوزبانه باشد در واقع غیرممکن است. هنوز هم فرهنگ‌های دوزبانه منتشر می‌شوند، اما مباحث نظری باعث شده برخی ناشرین تغییراتی در شیوهٔ کار خود بدهند.