واژگان زبان را می‌توان از یک نظر به اجتماع انسانی تشبیه کرد. انسان‌ها بر اثر کارکرد اجتماعی خود نقشی خاص و در نتیجه شخصیتی ویژه به دست می‌آورند. هر واژه نیز نقشی خاص دارد که ناشی از کاربرد آن در بافت‌های متفاوت می‌باشد. هر واژه با نقش و کارکرد خاص خود از سایر واژه‌ها متمایز می‌شود. اهل زبان معمولاً در کاربرد واژگان خطا نمی‌کنند و به‌سادگی هر واژه را بجا و در بافت کلام مناسب آن به کار می‌برند. باوجوداین، سادگی کاربرد واژگان بدین معنا نیست که تحلیل معنایی یک واژه، یک الگوی دستوری، یا یک ترکیب واژگانی نیز ساده است. زبان پیچیدگی‌های خاصی دارد و تحلیل زبان مستلزم تحلیل این پیچیدگی‌ها می‌باشد.