واژگان زبان را می توان از یک نظر به اجتماع انسانی تشبیه کرد. انسانها بر اثر کارکرد اجتماعی خود نقشی خاص و در نتیجه شخصیتی ویژه به دست می آورند. هر واژه نیز نقشی خاص دارد که ناشی از کاربرد آن در بافتهای متفاوت می باشد. هر واژه با نقش و کارکرد خاص خود از سایر واژه ها متمایز می شود. اهل زبان معمولا در کاربرد واژگان خطا نمی کنند و به سادگی هر واژه را بجا و در بافت کلام مناسب آن به کار می برند. با وجود این، سادگی کار برد واژگان بدین معنا نیست که تحلیل معنایی یک واژه، یک الگوی دستوری، یا یک ترکیب واژگانی نیز ساده است. زبان پیچیدگی های خاصی دارد و تحلیل زبان مستلزم تحلیل این پیچیدگی ها می باشد