در دهه‌های دوم و سوم قرن بیستم، شماری از محققان آلمانی و سوئیسی ازجمله ایپسن، جولز، پورزینگ و تریر نظریهٔ حوزه‌های معنایی (semantic fields) یا نظریهٔ حوزه‌ها را برای اولین بار مطرح کردند. روایت تریر از این نظریه آن‌طور که اولمن می‌گوید «منظر جدیدی در تاریخ معناشناسی گشود» (لاینز، ص ۲۵۰).
تریر در نظریهٔ حوزه‌های مفهومی و واژگانی خود به وجود جوهر (substance) یا ناحیه‌ای مفهومی (conceptual area) معتقد است. این ناحیه مفهومی ضمن اینکه ورای همهٔ صورت‌های زبانی قرار دارد، فرم یا کالبد خاصی ندارد و چنانچه زبانی هم وجود نداشته باشد آن حقیقت وجود دارد. این مفهوم کلی و جهانی همیشه ثابت است و در آن تغییری روی نمی‌دهد. زبان‌ها در برخورد با این مفهوم جهانی آن را در کالبد منحصر به خود می‌ریزند به‌گونه‌ای که آن‌چنان حوزه‌ای مفهومی (conceptual field) در هر زبان از آن حقیقت کلی شکل می‌گیرد که برای آن زبان حقیقت بی‌همتایی می‌باشد. هر زبانی، حقیقت کلی را به روش منحصر به خود بیان می‌کند و به این وسیله منظر خاص خود از آن حقیقت را خلق کرده و مفاهیم منحصر به خودش را ایجاد می‌کند. (لاینز، ص ۲۵۹)