سخن آغازین

اینکه گفته می‌شود ترجمه تقلید است و مترجم مقلد، ستمی است بر مترجم و این جریان عظیم فرهنگی؛ چراکه مترجم از جوهرهٔ هستی خود در کام اثر قطره‌قطره فرو می‌چکاند و با هر واژه‌ای که در ازای واژه یا واژگان متن اصلی برمی‌گزیند، دست به آفرینشی دیگر می‌زند و اثری می‌آفریند که اگرچه بازآفریدهٔ اثر نویسندهٔ اصلی است، لکن حضور مترجم در آن قویاً مشهود است.
بی‌کم‌وکاست هر اثری که ترجمه می‌شود مترجم حضوری قاطع در متن ترجمه‌شده دارد، چراکه هر مترجمی با نظرداشت به تجربیات، دریافت‌ها، نگرش‌ها، و حوزهٔ واژگانی خود دست به ترجمهٔ یک اثر می‌زنند. کوشش مترجم در ترجمه بی‌شباهت به کوشش استاد نقاش هنرمندی نیست که منظره‌ای را بر روی بوم نقاشی خود نقش می‌زند و چه بسا که استاد نقاش دیگری همان منظره را از منظری دیگر و از زاویه‌ای دیگر ببیند و آنچه حاصل کار است، متفاوت از آفرینش استاد نخستین خواهد بود.