مایلم سخن خود را با این دعا آغاز کنم: «خداوند رحمت کند آن‌کس را که می‌داند چه می‌گوید، به که می‌گوید و چگونه می‌گوید». این دعا را برای ادای دین به استاد گرامی جناب آقای دکتر محمدرضا باطنی خواندم که با وجود کسالت در جمع ما حاضر شدند و با حضور خود به جمع ما اعتبار بخشیدند. ان‌شاء‌الله استاد سال‌ها همچنان در سنگر فرهنگ‌نویسی و زبان‌شناسی فعال باشند و به همهٔ علاقه‌مندان پشت‌گرمی بدهند.

دعایی که خواندم، حاوی دستورالعمل اخلاقی موجزی است که بیش از همه به کار سخنرانان و نویسندگان و مترجمان و معلمان می‌آید. این دعا را از منش علمی دکتر باطنی الهام گرفته‌ام. همکاران و دانشجویان دکتر باطنی بر این نکته اتفاق‌نظر دارند که ایشان ذهن روشنی دارند و می‌کوشند مطلبی را که می‌خوانند به‌خوبی درک کنند و چون خوب درک کردند به ساده‌ترین و روشن‌ترین صورت آن را به دانشجو انتقال بدهند. دو آفت بزرگ معلمی در دانشگاه، فریب خود و فریب دانشجوست. برای اینکه بدانیم چه می‌دانیم و چه نمی‌دانیم، باید با خود صادق باشیم و اگر با مخاطب هم صادق باشیم، می‌دانیم چه بگوییم و چگونه بگوییم.