یکی از مشکلاتی که مترجمان، به‌ویژه مترجمان آثار ادبی، با آن سروکار دارند، استفادهٔ نویسنده از گویش (dialect) و لهجه (accent) در این متون است. ازآنجاکه گویش (یا لهجه)، در مواردی که آگاهانه و به قصد در متنی به کار گرفته شده باشد، بخشی از ویژگی‌های سبکی متن را تشکیل می‌دهد و اطلاعات زیادی دربارهٔ شخصیت گوینده به دست می‌دهد، مترجم امین نمی‌تواند به سادگی از کنار آن بگذرد و متنی را که نویسنده به‌ضرورت شخصیت‌پردازی یا فضاسازی با گویشی خاص نوشته، با زبانی خنثی و متعارف به زبان مقصد ترجمه کند. در این مقاله سعی شده است، ضمن بررسی پیشینهٔ این موضوع در ترجمه‌پژوهی غرب و ایران، به مسائل و مشکلات آن نگاهی افکنده شود و در پایان بازتاب آن در یک اثر ترجمه‌شده مورد بررسی قرار گیرد.