۱. مقدمه
تمام کسانی که به‌نوعی با ترجمه سروکار دارند به این نکته واقفند که بر پایهٔ دیدگاهی سنتی همواره رابطهٔ میان مترجم و فرهنگ دوزبانه رابطه‌ای یک‌سویه و نابرابر تلقی می‌شود؛ مترجم به‌عنوان کاربر در برخورد با واژه یا اصطلاحی ناآشنا در متن مبدأ (source text) ناچار است به یک یا چند فرهنگ دوزبانه عمومی یا تخصصی مراجعه کند و مناسب‌ترین معادل را برای آن واژه یا اصطلاح انتخاب کند. از این دیدگاه مترجم مصرف‌کننده‌ای است نامطلع و ناگزیر و فرهنگ دوزبانه راهنمایی است دست‌ودل‌باز و کاملاً قابل اعتماد. این تصور به‌ویژه در میان افرادی که در این عرصه دانش و تجربهٔ کافی ندارند، چنان غالب و رایج است که هرگاه مترجمی معادلی خودساخته یا متفاوت با معادل‌های پیشنهادی فرهنگ‌های دوزبانه انتخاب کند، معمولاً کار او را نتیجهٔ بی‌دقتی و حتی گاه خودنمایی می‌دانند.