خانم امامی، قبل‌از هرچیز کمی دربارهٔ خودتان بگویید. می‌دانیم که سال‌هاست با کتاب مأنوسید.
چگونه شد که زندگی‌تان با کتاب پیوند خورد؟ فکر می‌کنید امروز که صنعت نشر در ایران گسترش کمّیِ چشمگیری پیدا کرده، میل به خواندن در میان نسل جوان در مقایسه با نسل قبل‌از انقلاب به‌طور نسبی بیشتر شده است؟

از خودم چه بگویم که تکراری نباشد. سی سال است در کار کتاب و نشر هستم، از ویرایش گرفته تا نشر، کتابداری، کتاب‌فروشی و البته ترجمه. کارم را با مؤسسهٔ انتشارات فرانکلین آغاز کردم و، همان‌طور که گهگاه گفته‌ام، کار در آنجا در خدمت تمام بزرگان این حرفه عملاً برایم مثل یک دورهٔ فشردهٔ آموزش ترجمه و نشر بود. در حقیقت همان‌جا مترجم شدم. پیش‌تر از آن حتی فکرش را هم نکرده بودم که مترجم بشوم، هرچند در نوشتن استعدادکی داشتم. وقتی ویراستار مسئول ادبیات کودکان و نوجوانان مؤسسه، خانم مهدخت صنعتی، کتابی داد که بخوانم و اگر دوست داشتم ترجمه کنم، فکر کردم امکان ندارد از عهده برآیم چون هیچ‌گونه تجربه‌ای نداشتم.