روشنفکران ایرانی از قرن نوزدهم میلادی، زمانی که برای نخستین بار با ادبیات فرانسه آشنا شدند همواره شیفتگی خود به گونه های ادبی زبان فرانسه را حفظ کرده اند. این آشنایی و شیفتگی با آثار نویسندگان موسوم به فیلسوفان، آنگاه رمانتیکها و نویسندگان رمانهای حادثه ای و واقعگرایان قرن نوزدهم آغاز شد و در اواسط قرن بیستم به معتقدین به اصالت وجود و تئاتر پوچ انگاری رسید. به ویژه در جریان جنبش مشروطیت (۱۹۰۵تا ۱۹۱۹ م) که ایران به سمت عرفی شدن نهادهای سیاسی – اجتماعی و فرهنگی پیش می رفت و نیز در دوران حکومت رضاشاه (۱۹۲۱ تا ۱۹۴۰م)، کمدی های مولير (Moliere) مورد توجه خاص قرار گرفت و اقتباس های فراوانی از آنها به عمل آمد. این کمدیها که اغلب با کمک دولت در تماشاخانه های نوساز تهران و دیگر شهرهای بزرگ کشور به صحنه می رفت، بر روحیات طبقه متوسط نوپا و شهرنشین (که رفتن به تماشاخانه را مایه تفاخر و در عین حال دارای ماهیتی اخلاقی میدانست) تأثیر فراوانی بر جای گذاشت.