روشن‌فکران ایرانی از قرن نوزدهم میلادی، زمانی که برای نخستین بار با ادبیات فرانسه آشنا شدند همواره شیفتگی خود به گونه‌های ادبی زبان فرانسه را حفظ کرده‌اند. این آشنایی و شیفتگی با آثار نویسندگان موسوم به فیلسوفان، آن‌گاه رمانتیک‌ها و نویسندگان رمان‌های حادثه‌ای و واقع‌گرایان قرن نوزدهم آغاز شد و در اواسط قرن بیستم به معتقدین به اصالت وجود و تئاتر پوچ‌انگاری رسید. به‌ویژه در جریان جنبش مشروطیت (۱۹۰۵تا ۱۹۱۹ م) که ایران به سمت عرفی شدن نهادهای سیاسی-اجتماعی و فرهنگی پیش می‌رفت و نیز در دوران حکومت رضاشاه (۱۹۲۱ تا ۱۹۴۰م)، کمدی‌های مولیر (Moliere) مورد توجه خاص قرار گرفت و اقتباس‌های فراوانی از آن‌ها به عمل آمد. این کمدی‌ها که اغلب با کمک دولت در تماشاخانه‌های نوساز تهران و دیگر شهرهای بزرگ کشور به صحنه می‌رفت، بر روحیات طبقهٔ متوسط نوپا و شهرنشین (که رفتن به تماشاخانه را مایهٔ تفاخر و در عین حال دارای ماهیتی اخلاقی می‌دانست) تأثیر فراوانی بر جای گذاشت.