جان میلتون “مرد سرخوش” را که یکی از نشاط انگیز ترین اشعار اوست، در دوره اول شاعری خود سرود. در این شعر (که ترجمه نیمی از آن در زیر می آید)، میلتون سرخوشانه در جستجوی حد اعلای مسرت است. مرد سرخوش با طرد الهه ماخولیا از دامن الهه فرح می آویزد و از او می خواهد که او را به خیل خویش، از جمله شوخی، طرب و آزادی، پذیرا شود. شاعر به آنها می پیوندد و صبحگاه نغمه چکاوک، شیپور شکارچیان، آواز کشاورز و زن شیردوش را می شنود. دهقانان بساط نشاط می گسترند و به رقص و پایکوبی می پردازند تا اینکه روز دیر یا زوال می یابد. دهقانان به گفتن داستان می آغازند و آنگاه به رختخواب می خزند. اما مرد سرخوش را خواب خوش نمی آید. شهرهای برج دار و ازدحام آدمیان او را خوش آیندتر است. پس به کمدی های جانسون و شکسپیر و بعد از آن به نوای نوازشگر موسیقی روی می آورد و بدین سان با الهه فرح، روزگار می گذراند.