ماهیت ترجمه از دیرباز مورد بحث بوده است. گروهی آن را علم و گروهی دیگر هنر خوانده‌اند. زبان‌شناسان بسیاری مانند کاتفورد (۱۹۶۵) معتقدند که ترجمه باید با دید عینی بررسی و توصیف شود، حال‌آنکه نظر مقابل آن به بررسی و توصیف و ارزشیابی متن ترجمه‌شده یعنی حاصل کار ذهنی توجه دارد.
کوشش در تحقیق حاضر این است که یکی از بارزترین نظریه‌های عینی نیومارک  (۱۹۸۸ و ۱۹۸۱) ارزشیابی شود. نیومارک دو نوع ترجمه را مشخص کرده است: یکی ترجمهٔ معنایی که در آن وفاداری به نویسنده و فرهنگ و زبان مبدأ مورد توجه است و دیگری ترجمهٔ ارتباطی که خواننده متن ترجمه‌شده را پیش نظر دارد. مترجم در اینجا کوشش دارد تا معنای متن مبدأ را استخراج کند، آنگاه آن را در چنان ساختاری از زبان مقصد بگنجاند که خواننده اثری از ویژگی‌های زبان و فرهنگ مبدأ را در آن نیابد.