در این شماره، با مردی دانشور گفت‌وگو می‌کنیم که در هفده، هیجده‌سالگی کار معلمی را در اصفهان آغاز کرد و تاکنون که در آستانهٔ شصت‌سالگی است همچنان معلم مانده است، معلمی منیع‌ الطبع، پایبند اخلاق، سخت دلسوز و وظیفه‌شناس. می‌گوییم معلم، برای آنکه در این سال‌ها آن‌قدر افراد خرد و درشت عنوان استاد را یدک می‌کشند که به نظر می‌رسد معنا و اعتبار اصلی خود را تقریباً از دست داده است. خوشبختانه چون عنوان معلمی (لااقل، در ذهن جامعه) هنوز به این آفت دچار نشده، می‌توان آن را در وصف کسی به کار برد که می‌داند معلمی یعنی چه و گفتن و نوشتن او چه تفاوتی با گفتن و نوشتن دیگران دارد. از صفات ممیزهٔ «معلم» یکی این است که همیشه خویشتن را به‌جای شاگرد می‌گذارد و دانش خود را از صافی‌هایی چند می‌گذراند تا برای شاگردش روشن و مفهوم باشد.