در این شماره، با مردی دانشور گفتگو می کنیم که در هفده، هیجده سالگی کار معلمی را در اصفهان آغاز کرد و تاکنون که در آستانه شصت سالگی است همچنان معلم مانده است، معلمي منيع الطبع، پایبند اخلاق، سخت دلسوز و وظیفه شناس. میگوییم معلم، برای آنکه در این سال ها آن قدر افراد خرد و درشت عنوان استاد را یدک میکشند که به نظر می رسد معنا و اعتبار اصلی خود را تقریبا از دست داده است. خوشبختانه چون عنوان معلمی (لااقل، در ذهن جامعه) هنوز به این آفت دچار نشده، می توان آن را در وصف کسی به کاربرد که میداند معلمی یعنی چه و گفتن و نوشتن او چه تفاوتی با گفتن و نوشتن دیگران دارد. از صفات مميزة «معلم» یکی این است که همیشه خویشتن را به جای شاگرد میگذارد و دانش خود را از صافی هایی چند میگذراند تا برای شاگردش روشن و مفهوم باشد.