یوکیو میشیما پنج سال پیش از اقدام به سپوکو (خودکشی به آیین سامورایی)، در باره دلایل خودکشی خود سرنخی به دست داده بود. او در ۱۹۶۵ طرح خود را برای نگارش یک تترالوژی (رمان چهار بخشی) اعلام کرد، رمانی که در آن میشیما به تاریخ ژاپن در سده بیستم می پرداخت و پس از آن دیگر سخنی برای گفتن نداشت. در این تترالوژی، دریای باروری، میشیما غرب را متهم می کند که به بهانه دمکراتیک کردن و گشودن بازارهای تجاری ژاپن، فرهنگ و اخلاقیات سنتی وطنش را به انحطاط کشانده است. او در همان سال که نوشتن در بای باروری را آغاز کرد با نمایشنامه مادام دو ساد زنگ خطر را برای ژاپنی ها به صدا در آورد. پس زمینه نمایشنامه، انقلاب فرانسه است، انقلابی دمکراتیک که به انحطاط فرهنگ و جامعه سنتی اروپای غربی شتاب می بخشد. از نظر میشیما انقلاب دمکراتیک ژاپن نیز که با تجدید حکومت خاندان میجی در ۱۸۶۸ آغاز شد، فساد فرهنگ و جامعه سنتی ژاپن را به دنبال داشت. این پیامد برای میشیما به هیچ روی پذیرفتنی نبود